Nie mam już siły
Nawet nie wiem ja zacząć ten wątek.
Z rakiem mam styczność od zawsze odkąd pamiętam wątek ten przewijał się w rozmowach w domu.
4 lata temu na raka zachorowała moja córka miała wtedy 27 lat.Był to rak piersi-radykalna operacja chemioterapia ,radioterapia.Było dobrze ,do 2010 roku do stycznia wtedy zachorowałam ja,córka wtedy kończyła ostatni kurs chemii.Cały rok walczyłam dzielnie ,przeszłam operację/ rak otrzewnej / jestem po usunięciu guza ,przeszłam 12 kursów chemioterapii.Na tą chwilę u mnie jest remisja
.Dziś natomiast dowiedziałam się,że moje dziecko ma przerzuty do kręgosłupa.Nie mogę sobie dać rady z tym wszystkim.Wiem ,że tak jak 4 lata temu muszę być silna.Muszę jej w tej chwili dać niesamowite wsparcie,ale jak to zrobić?
-
Ja dla odmiany lubie jak ktos sie zyczliwie zapyta co u mnie, mam jedna kolezanke ktora nigdy sie nie pyta jak sie czuje ibardzo mnie to wkurza, ha ha
-
Chyba nie jest tak zle , ale juz dzis nastepny dol sie zbliza , najgorzej jak spotykam sie z kims znajomym i od nowa sie zaczynaja pytania , a mnie sie nie chce juz tego walkowac , ludzie chyba mysla , ze robia mi tym przyjemnosc , ze sie interesuja , a to nie tak , czasem zaluje ze komukolwiek o tym powiedzialam , bo starczy powiedziec dwum osobom , a za chwile juz dwadziescia wie.
-
No, widze, ze nie jest z toba juz zle.
Usciski
-
-
Cała piątka.
"Odpracujesz " to ( taki żarcik ).
Pozdrawiam.
-
Zawsze do uslug :)
Jak znam zycie to bedziesz miala okazje sie odwdzieczyc kiedys komus w potrzebie.....
-
Wzruszylam sie , jestescie moim oparciem , prowadzicie moja psychike jakby za raczke i pokazujecie wszystko po kolei jak malemu dziecku, bo w pewnym sensie jestem nim teraz , dzieki.
-
Ale zauważ ,że w tym nowym świecie już będziesz wiedziała jak się poruszać.
Temu służy to forum.
A,że masz stracha to normalne, każda z nas przez to przechodziła to nieuchronne.
Mechanizm obronny organizmu.
Dasz radę.Jesteśmy z Tobą.
-
Oj, jak ja cie kochana rozumiem!
Niby wszystkie jestesmy rozne ale pewne sprawy przezywa sie bardzo podobnie.
Ja znowu uslyszalam historie o kobiecie, ktora mimo
Malegomguza dorobila sie przerzutow ale zyje juz osiem lat i ani mysli sie poddac. Kiedys myslalam ze przerzuty to koniec, teraz juz tak nie mysle
-
Niby wszystko mnie ciekawi i duzo chce wiedziec , a w srodku az piszcze ze strachu , czego sie dowiem , ale wy dziewczyny jestescie przykladem na to , ze chodz jest trudno to dajecie rade , ze jednak mozna i to dla mnie pociecha w tym moim skakaniu na gleboko wode.